Dirk Holtyzer (61) vindt zijn kracht terug

Dirk werkte in de bouw en was altijd heel sportief; hij liep zelfs een marathon. Maar vijftien jaar geleden moest hij zijn job en sport opgeven om medische redenen en hij kwam op invaliditeit terecht. Daardoor werd het leven mentaal en financieel steeds moeilijker. Vandaag vindt hij langzaam maar zeker weer kracht en positiviteit.

“De bouw van vroeger kan je niet meer vergelijken met vandaag; de veiligheidsmaatregelen zijn nu veel beter. Vroeger tilden we bijvoorbeeld 50 kg; vandaag is 25 het maximum”, vertelt Dirk. “Die zware fysieke arbeid was nefast voor mijn gewrichten.” Van de ene op de andere dag waren zowel de job waarvan hij hield als zijn sportieve hobby’s verleden tijd. “Ik werkte nog 4 jaar bij het CAW als onderhoudsman, voor lichte herstellingen in het gebouw, en kluste bij als begeleider bij Opvangcentrum Klemenswerk. Maar toen die contracten afliepen, viel ik in een leegte en kwam in een zware periode terecht.”

Kopje onder

Stoppen met werken en sporten eisten een grote mentale tol, en het dagelijks leven werd financieel ondraaglijk. Daardoor raakte Dirk verslaafd aan de drank. “Ik voelde me machteloos en zat er helemaal door … In die periode werd ik doorverwezen naar de Voedselbanken. Het eerste voedselverdeelpunt waarbij ik terechtkwam was in Meulestede, waar ik ook als vrijwilliger wilde helpen. Daarna verhuisde ik naar de Brugse Poort, en klopte aan bij de voedselbedeling in de Meubelfabriek - een site waar 23 organisaties gevestigd zijn. Dat was tijdens de coronaperiode.

Tijdens de pandemie hebben we 2 jaar lang met 4 of 5 mensen zo’n 140 gezinnen bevoorraad per dag, het was heel intensief. De meeste voedselverdeelpunten gingen dicht, dus de druk werd opgedreven. We vulden van 7u tot 21u zakken met voedsel op maat van de gezinnen, en die werden op donderdag en vrijdag grotendeels aan huis geleverd. Het was hectisch en we hebben het lang volgehouden, maar het duurde te lang. Ik en enkele anderen belandden in een burn-out …”

Ervaringsdeskundige

Toch trekt Dirk zich op aan het vrijwilligerswerk. Hij is ondertussen al 11 jaar nuchter en helpt mee bij Open Plaats, aan het onthaal bij de voedselbedeling. “Ik geef ook al 8 jaar infosessies aan mensen met een drankverslaving. Dat doe ik digitaal, en op dinsdag aan de Watersportbaan. Soms ook in de psychiatrie, bij mensen die het ziekenhuis verlaten en nood hebben aan nazorg. Ik rijd ook dagelijks langs het kerkplein in de buurt, waar veel daklozen rondzwerven, om problemen te melden aan Bruno, de straathoekwerker. Maar financieel blijft het moeilijk.”

Samen over de drempel

Dirk kent iedereen ondertussen goed bij Open Plaats. Maar evident was het niet, om voedselhulp aan te vragen. “Ik weet nog toen ik de eerste keer moest aanschuiven bij de voedselbedeling … die drempel was metershoog. Ik was helemaal niet op mijn gemak en dacht dat iedereen me zag als een schooier. Maar de financiële situatie in ons land wordt voor steeds meer mensen moeilijk, ook de middenklasse, en alleen sta je in zo’n situatie machteloos. Voedselhulp nodig hebben, dat kan iedereen overkomen. Dat moeten we echt beseffen. Niemand vindt zoiets leuk, maar als het zo is, dan moet je die drempel gewoon over. 

Laat het dus niet te ver komen, wacht niet te lang, en blijf geen dure voeding kopen als je een schuldenberg en weinig inkomsten hebt. Je zal verbaasd zijn hoe je geholpen wordt bij de lokale verenigingen die aangesloten zijn bij de Voedselbanken. Het is een netwerk van mensen die naar je luisteren, die je helpen en doorverwijzen ... En velen hebben in dezelfde situatie gezeten, ze weten heel goed wat armoede is.”